باغِ پروانه
گُلها همه پروانه و هر پَر پُرِ گلخانه
هر گوشه کنار انگار گویند غزل عشقانه
دستان همه رقصان و همه پای چه کوبانه
این باغ چه جادویی ست، گویی ست رَهِ میخانه
ناگه نظری کرد، دو چشمانِ خُمارانه
گفتش درِ گوش او با لب هایی شَرابانه
برخیز و برقص با من، نیستی تو زِ بیگانه
پَر باز و به رقص آییم که سرمستیم و دیوانه