گُلها همه پروانه و هر پَر پُرِ گلخانه
هر گوشه کنار انگار گویند غزل عشقانه
دستان همه رقصان و همه پای چه کوبانه
….این باغ چه جادویی ست، گویی ست رَهِ میخانه

در همان باغی که دانه خاک شد
بُلبُلَک شیفته ی گل، بی باک شد
بر گرفتش عطر، در .. آغوشِ خود
از درون، از غصه هایش پاک شد

چون ورود کردی به عشق، شَک را بُکُش
هر چه از دل آمد، آید بر تو خوش
کین گلستان می کند هر آتشی
نورِ عشق شیرین کند هر تلخ و تُرش