گُلها همه پروانه و هر پَر پُرِ گلخانه
هر گوشه کنار انگار گویند غزل عشقانه
دستان همه رقصان و همه پای چه کوبانه
….این باغ چه جادویی ست، گویی ست رَهِ میخانه

لب هایش شاید، ولی چشم هایش دروغ نمی گفتند
اَخم هایش شاید، ولی افکارش جز شعرِ پُر فروغ نمی گفتند
او خسته بود و دل بسته
چون دست هایش جُز دستانی ناشلوغ نمی جُستند

چشم ها در گوشه ها پنهان بود
گوش ها با چشمه ها اخوان بود
صحنه از ریز و درشت حیران بود
…جنگ در آن بازیِ شب شیطان بود