نازِ شَستِ تو که مستِ مِهریم و مستِ گنج نَه
کشیدیم پای زِ هر معرکه پَس، اما زِ دستِ رَنج نه
پُر کُن این پیمانه را ساقی که ما دلداده‌ایم
گرچه بَر ما چون همیشه آن دو دوتا چار اَست و پنج نه

گُلها همه پروانه و هر پَر پُرِ گلخانه
هر گوشه کنار انگار گویند غزل عشقانه
دستان همه رقصان و همه پای چه کوبانه
….این باغ چه جادویی ست، گویی ست رَهِ میخانه

گفت دانه جوانه نَشَوَم
مگر تو خاکِ من شَوی
شرابِ نابت نشوم
….مگر تو تاکِ من شوی