در میانِ شهرِ ما قلعه‌ای کهنه به شب منسوب بود
رو به میدانی بزرگ، گوشه‌ای را پنجره از چوب بود

قلعه پُر بود از پرنده، مادِه، نَر، خوش بال و پَر
….مُرغِ ما محبوبِ مَه اما به شَه مغضوب بود

تو اِی دستِ تقدیر، قلم دارِ حق
به پاسِ دَواتِ دِل نا‌‌چَلیپا نشو
به چشمِ همه در اوجِ بیگانگی
….تو پنهان بمان و هویدا نشو

به یاد آر آن روز، من و تو ما شدیم
ژیان را به زن، زن به ژینا شدیم

به نامی که جای داد دریا به یک قطره ای
.....همه قطره قطره به یکباره دریا شدیم

بخوان مادر، بخوان
صبورانه سرودِ سِرِّ آزادی بخوان، که گوش داریم
اگر خسته ولی بسته دل و جانی به فردایی که با تو، خدانور وار به رقص آییم
اگر همچون هزاران مرغِ پَر بسته رَخت زِ تو بَستیم
….بِدان فردایی روشن تر چو سیمرغی به سوی توست که باز آییم

چه زیبا گفت رهایی به هر بندگی
که از جنسِ زن بود مادرِ هر زندگی
تو بینی رهایی همچو پروانگی
اگر زن بُوَد زندگی به آزادگی