گفت کَس خدا نَتْوان بِدید
گفتم همه او را بِدید
گفتا که اوست احسن صفت
….گر بگی شِش اوست هفت

از دور نگاهت میکنم
در دل صدایت میکنم
هر دَم غریبه ات شَوَم
….باز آشِنایت میکنم

گفتم تو ماهی یا که مِهر؟
گفت آسمان، بَر تو سپهر
گفتم که روزی یا که شب؟
….گفت سرزمینَت، خاکِ رَب

گفت دانه جوانه نَشَوَم
مگر تو خاکِ من شَوی
شرابِ نابت نشوم
….مگر تو تاکِ من شوی

تا مَرد سخن نگفته باشد
عیب و هنرش نهفته باشد
عیب و هنری نیست که من نگفته باشم
در آینه ی توست که من نَمُرده باشم

چون ورود کردی به عشق، شَک را بُکُش
هر چه از دل آمد، آید بر تو خوش
کین گلستان می کند هر آتشی
نورِ عشق شیرین کند هر تلخ و تُرش

گفتم آن دزدانِ بی دل، خیره سَر
گَشت، گذشت ایام و شد سیزدَه به دَر
هیچ سُنبه سوراخم ندیدید یک گُهَر
…جز به یک گَنجه که بود در کُنجِ سَر

چون حقیقت در دِلَم رنگ گرفت
واقعیت به چِشَم ننگ گرفت

نور بُدی، نار شدی
در جان که صد اَنوار شدی
ابر بُدی، آب شدی
…. هم بیداری و هم خواب شدی

گفتنش نورا که زیبایی
بده از یار نشان، نامی، نگاهی
گفت چو موسی را به سین آیی
بگو یاهی، شِنو زان مو سیاهی