گفت دانه جوانه نَشَوَم
مگر تو خاکِ من شَوی
شرابِ نابت نشوم
….مگر تو تاکِ من شوی

چه زیبا گفت رهایی به هر بندگی
که از جنسِ زن بود مادرِ هر زندگی
تو بینی رهایی همچو پروانگی
اگر زن بُوَد زندگی به آزادگی

گفتم نَشَوم صفر، تا تو صد شوی
دَستِ صد بگیر ای دوست، تا دو صد شوی

تا مَرد سخن نگفته باشد
عیب و هنرش نهفته باشد
عیب و هنری نیست که من نگفته باشم
در آینه ی توست که من نَمُرده باشم

گفت شعر بر کاغذ است، قیچی کنم
غافل آن دوست، کتاب از سنگ بود

چشم ها در گوشه ها پنهان بود
گوش ها با چشمه ها اخوان بود
صحنه از ریز و درشت حیران بود
…جنگ در آن بازیِ شب شیطان بود

چون ورود کردی به عشق، شَک را بُکُش
هر چه از دل آمد، آید بر تو خوش
کین گلستان می کند هر آتشی
نورِ عشق شیرین کند هر تلخ و تُرش

گفتم آن دزدانِ بی دل، خیره سَر
گَشت، گذشت ایام و شد سیزدَه به دَر
هیچ سُنبه سوراخم ندیدید یک گُهَر
…جز به یک گَنجه که بود در کُنجِ سَر

چون حقیقت در دِلَم رنگ گرفت
واقعیت به چِشَم ننگ گرفت

ماه باش
هر چند ستاره ای نیست، اما چراغ شب شد
…مهتاب، بازتاب آفتاب است

خوش به آن گُل زِ هفت باغ که تو گلچین شدی
همچو مرغی به سی و نون به هفت سین شدی

بِذار خانه، ستون در خون نباشد
که آواره ی دیروز، حال ویرانگر نباشد
اگر چرخِ زمانه حُکم کرد این چرخِ باطل
بِذار یک بار که یک مظلوم، ظالم تر نباشد

نور بُدی، نار شدی
در جان که صد اَنوار شدی
ابر بُدی، آب شدی
…. هم بیداری و هم خواب شدی

گفتند که چاره ی سنگ
صنّار به سنگ تراش است
گفتم که صبر! تو بینی
صبرم خودِ تلاش است

گفتنش نورا که زیبایی
بده از یار نشان، نامی، نگاهی
گفت چو موسی را به سین آیی
بگو یاهی، شِنو زان مو سیاهی

زِ کدام فیروزه ای؟
سبزه ای، آبی سوار؟
یا که آبی سبزوار؟

هَم رَه و حامیِ هم، میشود این سال نو
واسه آزادیِ من، واسه آبادیِ تو