تو اِی دستِ تقدیر، قلم دارِ حق
به پاسِ دَواتِ دِل نا‌‌چَلیپا نشو
به چشمِ همه در اوجِ بیگانگی
….تو پنهان بمان و هویدا نشو

لب هایش شاید، ولی چشم هایش دروغ نمی گفتند
اَخم هایش شاید، ولی افکارش جز شعرِ پُر فروغ نمی گفتند
او خسته بود و دل بسته
چون دست هایش جُز دستانی ناشلوغ نمی جُستند

گفتم آن دزدانِ بی دل، خیره سَر
گَشت، گذشت ایام و شد سیزدَه به دَر
هیچ سُنبه سوراخم ندیدید یک گُهَر
…جز به یک گَنجه که بود در کُنجِ سَر

چون حقیقت در دِلَم رنگ گرفت
واقعیت به چِشَم ننگ گرفت