در همان لحظه که بر پرده‌ای پایان شدم
باز تو را دیدم و با پرتو‌ اَت آغاز شدم

این سرآغازِ من و قصه‌ی ما هر چه که بود
….شاه بیتِ غزل بود و بِسان شعرِ هم‌آواز شدم

گفت دانه جوانه نَشَوَم
مگر تو خاکِ من شَوی
شرابِ نابت نشوم
….مگر تو تاکِ من شوی

چشم ها در گوشه ها پنهان بود
گوش ها با چشمه ها اخوان بود
صحنه از ریز و درشت حیران بود
…جنگ در آن بازیِ شب شیطان بود

ماه باش
هر چند ستاره ای نیست، اما چراغ شب شد
…مهتاب، بازتاب آفتاب است

گفتنش نورا که زیبایی
بده از یار نشان، نامی، نگاهی
گفت چو موسی را به سین آیی
بگو یاهی، شِنو زان مو سیاهی

زِ کدام فیروزه ای؟
سبزه ای، آبی سوار؟
یا که آبی سبزوار؟