تو اِی دستِ تقدیر، قلم دارِ حق
به پاسِ دَواتِ دِل نا‌‌چَلیپا نشو
به چشمِ همه در اوجِ بیگانگی
….تو پنهان بمان و هویدا نشو

در همان لحظه که بر پرده‌ای پایان شدم
باز تو را دیدم و با پرتو‌ اَت آغاز شدم

این سرآغازِ من و قصه‌ی ما هر چه که بود
….شاه بیتِ غزل بود و بِسان شعرِ هم‌آواز شدم

برای این مهاجر مرغِ هم شیدا، تو جُفتِ جان و تَن شو
به نامِ عشقِ ناپیدا، تو آغوشی بِگُشای و برای من وطن شو

ای هزار و یک نگاهت فَرِّ ناز
من به نازت مینوازم تو بِناز

از خَمِ اَبرویِ تو در مَحفلِ تو هیچ شدم

چون باد برقصاندیم و در مویِ تو من پیچ شدم

از دور نگاهت میکنم
در دل صدایت میکنم
هر دَم غریبه ات شَوَم
….باز آشِنایت میکنم

لب هایش شاید، ولی چشم هایش دروغ نمی گفتند
اَخم هایش شاید، ولی افکارش جز شعرِ پُر فروغ نمی گفتند
او خسته بود و دل بسته
چون دست هایش جُز دستانی ناشلوغ نمی جُستند

گفت دانه جوانه نَشَوَم
مگر تو خاکِ من شَوی
شرابِ نابت نشوم
….مگر تو تاکِ من شوی

تا مَرد سخن نگفته باشد
عیب و هنرش نهفته باشد
عیب و هنری نیست که من نگفته باشم
در آینه ی توست که من نَمُرده باشم

چون ورود کردی به عشق، شَک را بُکُش
هر چه از دل آمد، آید بر تو خوش
کین گلستان می کند هر آتشی
نورِ عشق شیرین کند هر تلخ و تُرش

ماه باش
هر چند ستاره ای نیست، اما چراغ شب شد
…مهتاب، بازتاب آفتاب است

خوش به آن گُل زِ هفت باغ که تو گلچین شدی
همچو مرغی به سی و نون به هفت سین شدی

نور بُدی، نار شدی
در جان که صد اَنوار شدی
ابر بُدی، آب شدی
…. هم بیداری و هم خواب شدی

گفتنش نورا که زیبایی
بده از یار نشان، نامی، نگاهی
گفت چو موسی را به سین آیی
بگو یاهی، شِنو زان مو سیاهی