تو اِی دستِ تقدیر، قلم دارِ حق
به پاسِ دَواتِ دِل نا‌‌چَلیپا نشو
به چشمِ همه در اوجِ بیگانگی
….تو پنهان بمان و هویدا نشو

به یاد آر آن روز، من و تو ما شدیم
ژیان را به زن، زن به ژینا شدیم

به نامی که جای داد دریا به یک قطره ای
.....همه قطره قطره به یکباره دریا شدیم

زنده ماند سُهراب و کَند از ریش بُن
تو برو! نوش دارو شیافِ خویش کُن

چه زیبا گفت رهایی به هر بندگی
که از جنسِ زن بود مادرِ هر زندگی
تو بینی رهایی همچو پروانگی
اگر زن بُوَد زندگی به آزادگی

گفتند که چاره ی سنگ
صنّار به سنگ تراش است
گفتم که صبر! تو بینی
صبرم خودِ تلاش است