بَر دماوند بامِ ایران شد آن آرش دِلان
اُستواران همچو کوهی کرد او جان در کمان
بر گرفت شب تیره را مهتاب، بر آن شب تیره گان
….او رها کرد چون هُما یک تیر به بَهرِ دو نشان

بخوان مادر، بخوان
صبورانه سرودِ سِرِّ آزادی بخوان، که گوش داریم
اگر خسته ولی بسته دل و جانی به فردایی که با تو، خدانور وار به رقص آییم
اگر همچون هزاران مرغِ پَر بسته رَخت زِ تو بَستیم
….بِدان فردایی روشن تر چو سیمرغی به سوی توست که باز آییم