در میانِ شهرِ ما قلعه‌ای کهنه به شب منسوب بود
رو به میدانی بزرگ، گوشه‌ای را پنجره از چوب بود

قلعه پُر بود از پرنده، مادِه، نَر، خوش بال و پَر
….مُرغِ ما محبوبِ مَه اما به شَه مغضوب بود

چه زیبا گفت رهایی به هر بندگی
که از جنسِ زن بود مادرِ هر زندگی
تو بینی رهایی همچو پروانگی
اگر زن بُوَد زندگی به آزادگی