تو اِی دستِ تقدیر، قلم دارِ حق
به پاسِ دَواتِ دِل نا‌‌چَلیپا نشو
به چشمِ همه در اوجِ بیگانگی
….تو پنهان بمان و هویدا نشو

چون ورود کردی به عشق، شَک را بُکُش
هر چه از دل آمد، آید بر تو خوش
کین گلستان می کند هر آتشی
نورِ عشق شیرین کند هر تلخ و تُرش