بَر دماوند بامِ ایران شد آن آرش دِلان
اُستواران همچو کوهی کرد او جان در کمان
بر گرفت شب تیره را مهتاب، بر آن شب تیره گان
….او رها کرد چون هُما یک تیر به بَهرِ دو نشان

خوش به آن گُل زِ هفت باغ که تو گلچین شدی
همچو مرغی به سی و نون به هفت سین شدی

هَم رَه و حامیِ هم، میشود این سال نو
واسه آزادیِ من، واسه آبادیِ تو