شُکرِ یزدان را که گشتیم بارِ دیگر گردِ شمس
تا چو هر سین آن ضیافت را به هفت پرتو شویم
چون شکوفه در بهاران، پیله را پروانگی
باشد ای ایزد که روزی همچو نوروز بر زمین ما نو شویم

در همان باغی که دانه خاک شد
بُلبُلَک شیفته ی گل، بی باک شد
بر گرفتش عطر، در .. آغوشِ خود
از درون، از غصه هایش پاک شد